تحقیق در مورد سنگنوردی یا صخره نوردی تحت فایل ورد (word)

 

  تحقیق در مورد سنگنوردی یا صخره نوردی تحت فایل ورد (word) دارای 30 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد سنگنوردی یا صخره نوردی تحت فایل ورد (word)   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد سنگنوردی یا صخره نوردی تحت فایل ورد (word) ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن تحقیق در مورد سنگنوردی یا صخره نوردی تحت فایل ورد (word) :

سنگنوردی یا صخره نوردی

تاریخچه سنگنوردی
در اواخر دهه 1950 والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ; اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند. در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر 1975 یا نمود. از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.
اصول گام برداری در سنگنوردی

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تا کمتر خسته شویم. تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازم اند یا این که کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح «خواهد برید» بیشتر کسانی که در کوه می برند آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.

طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظرگرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود. در مکان های تقریباً تخت که شیب اندکی دارد، می توان قدم های بلندتری برداشت. ولی در سربالایی و مکان های پرشیب باید فاصله قدم ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود رسد.

هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد. یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است. زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید. به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان تراکم اکسیژن هوا، بدن نیاز به صرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود( با نسبت حدوداً 70 به 30 درصد) استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر گاهی اوقات امکان پذیر نیست. هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم از دهان خارج کرد تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هوای پراکسیژن را جایگزین آن نمود.

تعداد دفعات دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدم ها، حجم ریوی، میزان گازهای آلاینده موجود در هوا، دمای هوا، میزان تعریق و تعرق، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد.

معمولاً نمی توان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد. اما روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن ها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد. یکی از روش ها به قائده نای اسمیت معروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ مقیاس ( مقیاس 5000/1 یا بزرگتر) می توانیم قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست آوریم. باید عادت نماییم تا بعد از حدود 2 ساعت کوهپیمایی مداوم حدود 10 تا 15 دقیقه استراحت کنیم تا بدن مان بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.

در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر سطح حرکت نماییم. در این حالت باید پاها را نیز عمود برسطح افق قرار داد.
در شیب ها می توان از باتوم راهپیمایی نیز استفاده نمود. تا حد امکان از صعود در شیب های پر ای شیب های پر از سنگریزه و شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود. در این جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد. هنگام پائین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین گذاشت.
هنگام پایین آمدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاه نماییم. رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات است. به طوری که اگر نفر جلویی ناگهان ایستاد تعادل نفر قبلی به هم نخورد و احتمالاً به نفر جلو برخورد نکند. از سویی اگر تعادل نفر عقب به هم خورد. نفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان شیب مسیر زانوها را خم و بالاتنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن سمت جلو متمایل کنیم.

شیب های بیش از 20 درجه را چه هنگام صعود و چه هنگام فرود حتماً به صورت مارپیچ (زیگزاگ) طی نمایید، زیرا در این صورت فشار وارد بر بدن بسیار کمتر می شود. به یاد داشته باشید، که هر چه شیب تندتر می شود، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلندتر می شود.

هنگام بالا رفتن از شیب ها بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیرهای نامشخص پرهیز گردد. مسیرهایی با شیب کم را می توان به طور مستقیم بالا رفت. این مسیرها اکثراً مسیرهایی هستند که از گذشته دور اهالی کوهپایه نشین آن منطقه ، در شرایط هوایی مناسب، به دلایل متفاوت در آن تردد می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. این گونه مسیرها غالباً در کنار رودها یا کمربر کوه ها قرار دارد.

به روش که در حال بالارفتن از شیبی باشیم باید پای باردار همیشه به صورت مستقیم قرار بگیرد. این عمل باعث می شود تا فشار وزن بدن از روی ماهیچه های پا خارج شده و به استخوان و تاندون ها منتقل شود. در غیر این صورت ماهیچه های پا باید دائماً وزن بدن را تحمل کنند که این امر سبب خستگی زودرس خواهد شد.
چند اصطلاح پایه

کوه Mountain
زمینی که نسبت به پیرامون خود به طور مشخصی برجسته تر بوده و دارای دامنه های شیب داری باشد . ارتفاع دقیقی برای آن تعریف نشده است ولی معمولاً زمین هایی که حدود 600 متر از اطراف خود بلندتر باشند را کوه می نامند کوه ها به سه شکل به وجود می آیند.

بر اثر چین خوردگی سطح زمین
بر اثر فرسایش
بر اثر فعالیت های آتشفشانی
گرده Arete – Flank

یال هایی که شیب آن ها زیاد بوده و بیشتراز مناطق سنگی و صخره ای تشکیل شده باشد، گرده نامیده می شود.
صخره Rock
سنگ های یک پارچه و بزرگ را که بتوان حداکثر با یک طول طناب صعود نمود صخره می گویند.
دیواره wall

دیواره یا پرتگاه به مناطقی گفته می شود که دارای سنگ های یک پارچه با شیب زیاد بوده و برای صعود به آن به بیش از یک طول طناب نیاز باشد.
قله summit,peak,top
بلندترین نقطه هر کوه را قله می نامند. ممکن است در بالای برخی از کوه ها دو یا چند قله هم ارتفاع وجود داشته باشد کوه هایی که در رأس آن دو یا چند قله ی نا هم ارتفاع وجود دارد. قله ی بلندتر را قله ی اصلی و قله های کوتاه تر را قله (های ) فرعی می نامند.
تپه Hill

به ارتفاعات کمتر از600 متر نسبت به زمین های مجاور تپه گفته می شود.
یال Ridge
محل برخورد دو دامنه شیب دار را در بالاترین نقطه ی تماس یال می نامند.
خط الرأس Divide

به خط اصلی و بلندترین یال بین دو قله که محل تقسیم آب باران باشد، خط الرأس گفته می شود. واژه ی فارسی معادل آن آب پخشان است.
خط الرأس اصلی محل تقسیم دو حوزه ی آب ریز جداگانه است . درحالی که خط الرأس فرعی با این که محل تقسیم آب است،‌اما آب های سرازیر شده از هر دو قسمت آن به یک حوضه آب ریز ریخته می شوند.
دره valley
محل برخورد دو دامنه شیب دار در پایین ترین نقطه تماس را دره می نامند. دره معمولاً محل عبور رودخانه های دائمی یا فصلی است.
خط القعر
ژرف ترین نقاط بستر یک رودخانه یا دره را خط القعر می نامند.
گردنه pass
پایین ترین نقطه تماس بین خط الرأس های دو کوه را گردنه می نامند د ردو طرف معمولاً دو دره از طرفین کوه سرازیر می شوند،‌در نتیجه گردنه شکلی شبیه به زین اسب دارد.
طناب کوهنوردی
انوع طناب

طناب یکی از مهمترین وسایل کوهنوردی است و در واقع محافظت از جان سنگنوردان را برعهده دارد. طناب ها باید مورد تأیید اتحادیه جهانی انجمن های کوهنوردی قرار گیرند.
در سنگنوردی طناب های با قطرهای مختلف کاربرد خاص و متفاوتی دارد. طناب ها از نظر نوع ساخت به دو دسته قابل کشش و غیر قابل کشش تقسیم می شوند. تمام طناب هایی که با آن ها عمل صعود از سنگ را انجام می دهیم باید از نوع قابل کشش باشد.
ساختمان طناب
طناب ها از 2 بخش تشکیل شده اند
هسته
روکش یا غلاف

هسته : بخش اصلی طناب است و به دلیل ساختار خود مسؤول ویژگی کشش پذیری طناب است. به طور مثال در یک طناب 11 میلی متری، هسته از حدود 55000 نخ باریک و بلند از جنس پرلون تشکیل شده است. این 55000 نخ در دسته های جداگانه در کنار هم قرار گرفته و هسته را تشکیل داده اند. با یک محاسبه معلوم می شود که در یک طناب 11 م م با طول 50 متر ، 2750 کیلومتر نخ باریک به کار رفته است.

روکش یا غلاف : به دور هسته بافته شده و آن را خراش و دیگر عوامل خارجی محفوظ نگاه می دارد. این غلاف محافظ از جنس پلی آمید ساخته شده است. روکش یک طناب از حدود 3000 نخ باریک تشکیل شده است. چنانچه روکش طناب آسیب ببیند هسته که به رنگ سفید است آشکار شده و این امر هشدار واضحی است برای تعویض طناب.
آشنائی با ورزش صخره‌نوردی

 

آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است. صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است.

آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است. صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است. تخمین زده شده است که بیش از 300،000هزار نفر از مردم آمریکا بر روی دیواره‌های سنگی صخره‌نوردی می‌کنند. بنابراین با افزایش چنین مشارکت مردمی صدمات ناشی از آن هم افزایش پیدا می‌کنند، در نتیجه یک حرکتی آغاز شده که بیشتر یک نوآموز در آغاز کار با آن روبه‌رو است و کارشناسان صخره‌نوری امیدوارند که بتوانند از این صدمات به‌نحوی پیشگیری کنند.

توصیه‌هائی به صخره‌نوردان
صخره‌نوردی یک ورزش شدید و طاقت‌فرسا است. شما باید دارای قدرت بالائی به‌ویژه در پشت (کمر) و شانه‌ها و بازوها و ران‌ها باشید. البته برخی از صخره‌نوردان ممکن است متوجه نشوند که برای آغاز به‌کار آمادگی ذهنی دقیقاً مهم می‌باشد. برای مثال باید از کل بدنتان آگاهی داشته باشید، مانند اینکه کجا دست‌ها و پاهایتان را بگذارید قبل از اینکه حرکت بعدی را انجام دهید. هم‌چنین شما باید بتوانید بر تنش‌های تکراری در زمانی که سعی در حفظ تعادل دارید متمرکز شوید تا در یک وضعیت درست برای حرکت بعدی قرار گیرید.
صخره نوردی:

کوهنوردی در دیواره های بزرگ: کوهنوردی آزاد در دیواره های بلند احتمالاً یکی از زیباترین گرایش ها در کوهنوردی به شمار می آید. فرود های مرحله ای ، ارتفاع گرفتن ، سفر به مکانهای نادر و بی نظیر همگی دستاوردهایی است که بیشتر کوهنوردان به دنبال آن هستند.
درمسیرهای بلند به دلیل مسائل خاص آن نیاز به کارکشتگی واقعی دارد که این امر نه تنها به دلیل سختی دیواره نوردی بلکه به دلیل تکنیک هایی است که مربوط به ایمنی و نحوه صعود در آن استفاده می شود .

 

سیستمهای ساده ای وجود دارد که عمل قفل شدن روی “ریورسو” را خنثی می کند

استفاده از روش صعود دو طنابه در مسیرهای بلند و و زمانی که باید نیاز به ایمنی بیشتری است بسیار مفید است:
این تکنیک سطح بالاتری از ایمنی را ارائه می دهد.( مقاومت بیشتر در برابر سائیده شدن و خطرات ناشی از پارگی طناب) .
به منظور جلوگیری از پیچیدن و گره خوردن طناب بهتر است که طنابها به صورت کلاف مارپیچ در آید بدین ترتیب به راحتی می توان با قرار دادن انتهای آزاد روی شانه نظیر تسمه آنها را به راحتی حمل کرد.

در مسیرهای بلند که طول طناب های زیادی وجود دارد ، مدیریت تغییر از نفر پیشرو به نفر دوم در حمایت باید به روش دقیقی انجام گیرد تا جلوی اتلاف زمان گرفته شود

در مورد روش حمایت ، حمایتچی باید بتواند به نفر دوم کمک کند: اگر نفر دوم در بخشی از صعود دچار مشکل شود گاهی اوقات لازم است تا یک سیستم بالا کشی ساده ایجاد کرد تا به او کمک شود .

و وقتی سرطناب از کارگاه می گذرد لازم است تا هر چه زودتر یک حمایت میانی نصب کند
انواع آسیبهایی که در صخره نوردی اتفاق می افتد

بیشترین نگرانی برای کسانی که در صخره نوردی تازه کارند, احتمال آسیب, بخصوص به انگشتان و دستها است.
تکرا ر و شدت صدمات در صخره نوردی به بسیاری از متغیرها

بستگی دارد, مانند تجربه, موقعیت صخــــره نورد( حرفه أی, تازه کار ), نوع صعــود, اقدامــات پیشگـــــرانه أی که به عمل آمده است و معالجات و مراقبتهای انجام شده بعد از جراحت. متداول ترین صدمات در صخره نوردی در پائین ذکر شده اند.

مشــــــکلات ( حفــره آرنجی ) Cubital Fossa وقتی اتفــاق می افتد که در حین کشیــدن وزن بـــدن به بالا,, فشـــــار در عضلات Brachialis و Biceps Brachii قرار دارد. این می توانــد
در تاندونهای اتصال دهنــــده عضله منجر به آسیب و التهاب شود.

التهاب غضروف کناری(آرنج ) Lateral Epicondylitis, التهـــاب خارجی ترین تاندونها است که عضلات ساعــد دست را به آرنــــج پیونـــد میدهد این تاندونها به دست اجازه کشیده
شدن می دهند.

آسیب دیدن لیگامان کششی همراه انگشت, لیگامـــان کششی برای حمــــایت از مفصـــل انگشتــــان است (لیگامانها بافتهایی هستند که استخوانها را به هم متصل می کنند).
آسیب به این لیگامانها, معمولأ در اثر گرفتن کمـک مورد نیاز از یک انگشت, برای تحمل در صد زیادی از وزن بــــدن حادث می شود.
Interphalangeal (IP ) Effusion مفصل, یک التهاب مفصل انگشت و ازدیاد مایع در کپسول مفصلی است که می تواند به بیمــــاری آرتریت بیانجامد.
انگشت صخره نوردان ممکن است در قسمت قرقره أی تاندون خم کننده, تاندونهای محصور کننده و حفاظت کننده أی که مفصل انگشتان را به هم متصل می کنند آسیب ببیند.

(شکل 4 )
سندروم تونل کارپال, وضعیتی است که در 25% از صخره نوردان دیده می شود که در آن عصب مدیان Median دست, تحت فشار قرار می گیرد و ایجاد درد و بیحسی می کند.

( شکل 5 )
آسیبهای سقوط ممکن است صرفأ از بودن در ارتفاعات بالا ناشی شود که می تواند روی قدرت قضاوت و هماهنگی دست و چشم اثر بگذارد و یا ممکن است از توجه کامل نداشتن به صعود و به کسانی که با شما صعود می کنند, ناشی شود. عمومأ در کوهنوردانی که سقوط کرده اند, شکستگی های استخوان های زانو و استخوان ساق پا دیده شده است. در بعضی موارد سقوط می تواند به آسیب دیدگی شدید سر, گردن و پشت منجر شود و در نتیجه باعث ضعف قوای جسمانی و مرگ گردد.
آیا این آسیبها قابل پیشگیری هستند

مانند تمام ورزشها, کار کشیدن بیش از حد, از یک قسمت از بدن, می تواند منجر به آسیب شود. رعایت اقدامات پیش گیرنده, مانند استفاده از تکنیکهای صعود, که در یک زمان, فشار زیادی روی یک دست یا انگشت, نمی آورد, می تواند در جلوگیری از آسیبها نقش مهمی بازی کند. بسیاری از سالنها( باشگاهها ) در امکانات صعودشان از گیره های بزرگی استفاده می کنند که به شما اجازه می دهد در حالی که فشار کمی روی انگشتانتان وارد می کنید, گیره های خوبی را بگیرید.
صعود کنندگان باید بین صعودهایشان وقفه هایی برای استراحت و برگشت به حالت طبیعی ( تجدید قوا ) ایجاد کنند.

به خاطر داشته باشید دوره های تکنیکی و تکنیکهای مربوط به صخره نوردی بسیاری وجود دارند که قبل از انجام حتی ساده ترین صعودها باید به خوبی آموخته شوند. صخره نوردان تازه کار باید با صعودهای ابتدایی و پایه أی شروع کنند, مانند تمرین سنگ کوتاه, (صعود افقی و فقط چند متری بالاتر از زمین ) و تمرینهای شان را تا رسیدن به صعودهای کاملأ حرفه أی مانند سرطناب شدن در مسیرهای بلند با درجه سختی بالا ( صعود روی دیواره های طبیعی که صدها متر از زمین فاصله دارد ) ادامه دهند. یک راه خوب برای حرفه أی شدن در این صعودها تمرین در باشگاه منطقه خودتان است آنجا می توانید دیواره های مختلف برای رده های مهارتی مختلف پیدا کنید: دیواره های مبتدیان با گیره های نزدیک به هم, دیواره های مشکل تر با گیره های پراکنده تری که صعود کنندگان را به چالشهای بیشتری دعوت می کنند.

فواید صخره نوردی
صخره نوردی می تواند به وسیله بیشتر گروههای سنی انجام پذیرد و بدن سازی کاملأ خوبی را ارائه می دهد زیراکه بیشترین گروههای عضلانی را در بر می گیرد. صخره نوردی می تواند به شما در ساختن اعتماد به نفستان, مهارت در حل کردن مشکلات, تقویت و بالا بردن تمرکز ذهنیتان کمک کند. هزینه تجهیزات لازم برای یک صعود کننده تازه کار در حدود 300 دلار است. شما می توانید با پیوستن به باشگاه صخره نوردی منطقه تان یا تماس با یک مربی باتجربه صخره نوردی طبیعی در مورد این ورزش بیشتر فرا بگیرید.

اصطلاحات :
در دیدرس / on sight : به معنی صعود بدون سقوط از مسیری است که فرد قبل از صعود هیچ شناختی از آن نداشته است و همین طور هیچ کس را قبلا در حال صعود بر روی مسیر هم ندیده است ؛ شبیه مسابقات سنگنوردی داخل سالن
فلش / flash : نسبت به روش قبلی انسان اطلاعاتی درباره مسیر دارد . بعضی مواقع هم از بتا فلش صحبت می شود که به معنی اینست که کسی اطلاعاتی در مورد مسیر داده است ؛ مثل جای گیره های اصلی و غیره

نقطه قرمز / red point : به معنی صعود بدون سقوط از یک مسیری است که فرد قبلا در آن تمرین کرده و اطلاعاتی از آن دارد
نقطه صورتی / pink point : مانند نقطه قرمز است ولی قبلا میانی ها و اسلینگ ها در مسیر کار گذاشته شده اند
یو یو / yoyo : صعود آزاد مسیری با یک یا چند سقوط . بعد از هر سقوط شخص به نقطه ای که فقط بتواند بایستد آورده می شود و با دستش حق ندارد چیزی را بگیرد و طناب در میانی ها باقی می ماند
حمایت از بالا / top rope : صعود بدون سقوط از یک مسیر با حمایت طناب از بالای مسیر یا در حقیقت صعود آزاد با حمایت از بالا ( قرقره ای ) . در این حالت بعد از هر سقوط شخص به نزدیکترین نقطه ای که میتواند بایستد ولی از دستهایش استفاده نکند فرود آورده می شود

سگ آویزان / hang dog : صعود آزاد از یک مسیر که بعد از هر سقوط فرد از همان محل صعود خود را ادامه می دهد.
بر اساس نوع و ارتفاع دیواره یا سنگ نیز یک تقسیم بندی وجود دارد که به شرح زیر می باشد
سنگ کوتاه / bouldering : یک نوع سنگ نوردی قدرتی و تمرینی بر روی سنگ های کوتاه 2 تا 10 متر که بدون ابزار و طناب انجام می شود . در این رشته مسابقاتی نیز برگزار می شود

دیواره بلند / big wall : دیواره های بلندی که برای صعود بیشتر از یک طول طناب ( 50 متر ) لازم است و گاهی چند روز طول کشیده و سنگنوردان شب را در میان دیواره در طاقچه ای طبیعی یا مصنوعی می خوابند . در ایران می توان به دیواره علم کوه – دیواره بیستون کرمانشاه – دیواره های اخلومد مشهد و ; و در آمریکا به دیواره های بیش از 1000 متر پارک و دره یوسمیت اشاره کرد
داخل سالن / indoor climbing : این رشته سنگنوردی بر روی دیواره های پیش ساخته چوبی – فلزی و یا فایبرگلاس و در داخل سالن های سرپوشیده انجام می شود و کاربرد آن بیشتر در برگزاری مسابقات و تمرین در شرایط محیطی یکسان در تمام طول سال می باشد . در این رشته امکان ابزار گزاری وجود ندارد و صعود کننده تنها اسلینگ را در میانی ها و رول های از قبل نصب شده میاندازد

سنگنوردی ورزشی / sport climbing : در این رشته که عمومیت آن در دیواره ای کوتاه است ؛ سنگنورد از ابزار برای کار گذاشتن میانی استفاده نمی کند و قبلا در مسیر صعود رول ثابت کار گذاشته شده است . ایمنی و سرعت عمل در این رشته بالا است و نیازی به انواع ابزار گرانقیمت ( گوه – فرند – ترای کم – ; ) برای کار گذاشتن میانی ها نیست و امکان صعود برای افراد بیشتری وجود دارد . اشکال این کار نیز از بین رفتن زیبایی سنگ است چون رول ها برای همیشه بر روی مسیر باقی می مانند

سنگنوردی سنتی / traditional climbing : مخالفان رشته قبل هستند که از کلیه ابزارهای غیر ثابت برای کار گذاشتن میانی ها استفاده می کنند و نفر آخر همه میانی ها را از مسیر جمع کرده و آثاری از صعود در مسیر باقی نمی ماند . اشکال کار در حمل ابزارهای سنگین و دست و پاگیر و گرانی است که باید با نوع کار گذاری هریک کاملا آشنایی داشت

 

کلمات کلیدی :